Do broni typowej kwalifikujemy białą i palną. To zwykle używane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zwykle żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafy na akta bądź sejfy domowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli znaczną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu ochoczo korzystano z broni siecznej, inaczej mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejfy ognioodporne. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub ewentualnie paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.