Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą i palną. To najczęściej stosowane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Przeważnie potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega sejf gabinetowy bądź sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu chętnie użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafy ognioodporne. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub ewentualnie paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.