Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą oraz palną. To na ogół wykorzystywane narzędzia walki, również we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły wymaga bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega sejfy ognioodporne lub też sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z zapałem korzystano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w sejf gabinetowy. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego lub kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.